Drugi srpski ustanak je jedan od ključnih trenutaka u istoriji Srbije, koji je označio početak procesa stvaranja moderne srpske države. Ovaj ustanak iz 1815. godine, predvođen Milošem Obrenovićem, predstavljao je odlučujući korak ka autonomiji Srbije unutar Osmanskog carstva i usmerio zemlju ka nezavisnosti i modernizaciji.
Nakon neuspeha Prvog srpskog ustanka (1804–1813) i kratkotrajne ponovne uspostave osmanske vlasti u Srbiji, narod je bio suočen sa teškim uslovima. Bez obzira na poraz, želja za slobodom i većim stepenom samostalnosti nije jenjavala. Zlostavljanja od strane janjičara i dahija, kao i gubitak prava i autonomije, stvorili su plodno tlo za novu borbu. U tom kontekstu, 1815. godine izbija novi ustanak, pod vođstvom Miloša Obrenovića.
Miloš Obrenović je bio ključna ličnost Drugog srpskog ustanka. Za razliku od svog prethodnika, vođe Prvog ustanka Karađorđa, koji je bio poznat po hrabrosti i vojnim podvizima, Miloš je imao oprezniji, politički strateški pristup. Verovao je u pregovore i diplomaciju, kao i u postizanje ciljeva kroz mudrost i promišljeno rukovođenje.
Obrenović je 23. aprila 1815. godine, u Takovu, započeo ustanak, pozivajući narod na borbu za slobodu.
Ustanak je okončan 1830. godine, kada je Srbija dobila ferman kojim su potvrđeni stepen autonomije i pravo na samoupravljanje. Miloš Obrenović je postao knez Srbije i njeno priznanje kao autonomne teritorije unutar Osmanskog carstva bilo je veliki politički uspeh.
Ovaj događaj je postavio temelje za dalji razvoj Srbije ka punoj nezavisnosti, koju će država postići nekoliko decenija kasnije, 1878. godine na Berlinskom kongresu.
