Sinoć (nedelja) je završen jubilarni 10. međunarodni Festival sportskog filma na Zlatiboru.
Ceremonija zatvaranja počela je dodelom posebnih priznanja kao i dodele nagrada najuspešnijim autorima.
Posebna priznanja zaslužili su Siti grupa iz Niša za film “Broj 1 – Dragan Pantelić”, Vojko Korošec za sjajan projekat i film “Školska košarkaška liga- sport sa hiljadama lica” kao i autor filma “Novi Pazar, grad koji rađa šampione” Sabahudin Topalbećirević.
Međunarodni stručni žiri u sastavu Božo Sušec, Anita Panić i Vladimir Stanković doneo je odluke o stalnim festivalskim nagrada.
Nagradu za najbolji film o visokim moralnim vrednostima u sportu dobio je Dejan Nikolić za film “Medalje za život: Od Mlave do Temze”. Film govori o Željku Dimitrijeviću koji posle teške povrede pokazuje snagu i volju za uspehom i postaje olimpijski pobednik u paraolimpiskoj disciplini bacanja čunjeva.
Nagradu za najbolji film o ličnosti u sportu zaslužio je Ilja Učitelj, reditelj ruskog filma Streljcov koji govori o junaku koji se suprostavio staljinizmu i političkim pritiscima sistema u kojem je živeo i koji je zahvaljujući svojoj fudbalskoj genijalnosti postao ruski narodni sportski junak.
Nagrada za najbolji dizajn i fotografiju dodeljena je nemačkom reditelju, srpskih korena, Branku Krstiću reditelju filma “Celi život u igri”. Film je inspirisan uzbudljivom životnom pričom sportskog novinara Živomira Žiće Krstića ispričana kroz filmsku prizmu njegovog unuka. Značajan doprinos filmu dala je kamera Milutina Labudovića koji je majstorskim snimateljskim rešenjima i sjajnim kadrovima obogatio ovu priču.
Nagrada za najbolju režiju dokumentarnog filma pripala je Igoru Latinoviću, reditelju filma “Vaha Portret jedne legende” nastalog u koprodukciji Bosne i Hercegovine i Monaka, a govori o uzbudljivoj ljudskoj priči Vahida Halihodžića jednog od najpopularnijih fudbalera sa prostora bivše Jugoslavije.
Najbolji igrani film je francuski film “Fahim mali princ šaha”, koji govori o dečaku izbeglici iz Bangladeša, i samim tim jednom od najaktuelnijih svetskih tema: izbeglištvo i sudbina imigranata.
Najbolji dugometražni dokumentarni film je je ostvarenje hrvatskog reditelja Vojana Koceića “Rađa”. Uzbudljiva filmska priča o mladiću koji je silnim radom i verom u svoj talenat – od Jugoplastike, preko Italije, NBA lige, Grčke, Jugoslavije stigao do Kuće slavnih. Junaku ovog filma na otvaranju festivala dodeljena je i nagrada za životno delo.
Najbolji kratkometražni dokumentarni film je “Džoker-Nikola Jokić”, autorskog dueta Nataše Šević i Vladimira Pajića, o životnom putu dečaka iz malog srpskog grada Sombora do vrha svetske košarke.
Najbolji srednjometražni film je delo Tomislava Žaje iz Hrvatske “Ivanova igra”. Film oslikava tragičnu ali i herojsku sudbinu jednog od najvećih hrvatskih i jugoslovenskih fudbalera svih vremena. Junak filma uveličao je završno veče festivala svojim prisustvom, kada je i primio nagradu za životno delo.
Najbolji film na jubilarnom desetom Međunarodnom festivalu filma je ‘Igra mog života”, reditelja Ivice Videnovića i autora Aleksandra Miletića. Upečatljiva filmska priča o jednom od najznačajnijih sportskih radnika i funkcionera na najvišim dužnostima u svetskoj federaciji. Maestralno je prikazana sudbina čoveka od mladog entuzijaziste, reprezentativca, trenera do lidera svetske košarke koje ostaje neizbrisivo svedočanstvo vremena.
Festival je završen projekcijom nagrađenog filma “Ivanova igra”.
Od četvrtka pa do završne večeri publika je u sali Kulturnog centra mogla da vidi panoramu dokumentarnih igranih filmova, raznovrsnih formi i dužina, bogatih sadržaja i umetničkih osobenosti, o temama iz mnogih sportova i sa stotina velikih sportista i drugih aktera. Festival su i ove godine uveličali velikani sporta sa prostora bivše Jugoslavije, a na Zlatiboru su se sreli Dino Rađa i Razija Mujanović posle mnogo godina, prisutan je bio Ivan Gudelj, Ivan Golac, Dejan Pantelić a član žirija bio je legendarni novinar Božo Sušec. Sportski film pored velike uloge u afirmaciji filmske umetnosti, neguje i vrednosti sportskog načina života a pojavljivanje ovakvih legendi i njihova interakcija sa zlatiborskom publikom je sigurno doprinela da se to približi na pravi način.
