Izložbom u užičkoj galeriji Reflektor, Aleksandar Dimitrijević jedan od njenih osnivača na neki način zaokružuje deo svojih dugogodišnjih aktivnosti koji su bili posvećeni istraživanju mnogobrojnih pojava i fenomena koji se direktno ili indirektno reflektuje kroz njegovo stvaralaštvo, kao što su status umetnika u domaćoj sredini, profesionalno bavljenje umetnošću i njena recepcija od strane javnosti, ali i mnogobrojne druge pojave i probleme koje prate savremenu umetničku produkciju.
Dimitrijević kao veoma produktivan umetnik, sa mnoštvom radova i serija koje samo na izgled liče jedni na druge i ovom postavkom potvrđuje činjenicu o neophodnosti dobre produkcije, koja kao krajnji ishod rezultuje kvalitetnim vizuelnim materijalom. Okosnicu ove izložbe čine radovi koji su nastajali kao posledica inkorporiranja delova stvarnosti koje je Aleksandar pronalazio i sakupljao skoro svakog dana. Ti delići i komadi, kako sam umetnik kaže „isečci iz života drugih ljudi“, postaju materijal koji se rekombinuje, redukuje i transformiše u predstave koje svojom višeslojnošću i sveobuhvatnošću nadilaze narative i diskurse koji problematizuju svakodnevni život kao skup socijalnih aktivnosti, običaja i praksi. Pored toga što ovim postupkom postaju dokumenti jednog vremena, oni su značajni jer nas povezuju i pozitivno identifikuju sa umetničkim delom, daju nam pogled u realnost koja nam nije strana. Svako od nas će nešto prepoznati, videti i opaziti na Aleksandrovim slikama, i upravo u ovoj činjenici leži ključ za čitanje i razumevanje njegovog rada.
Jedan deo radova koje je već nekoliko puta izlagao u različitim formama izveden je na bazi interpretacije grafičkih elemenata preuzetih iz svakodnevnog života. U pitanju je različit, uglavnom štampani materijal koji umetnik pasionirano sakuplja već duže vreme i koji sada već čini pravu malu kolekciju odbačenih predmeta koji svedoče o tome kako provodimo slobodno vreme, o dokolici, igri i drugim stvarima. Ovi umetnički beznačajni predmeti, i situacije, raznim umetničkim postupcima se inkorporiraju u sliku, koriste kao delovi slagalice, kao svojevrstan mozaik delova stvarnosti kojima smo svakodnevno okruženi. Na taj način slika više nije samo produkt duhovne aktivnosti samog umetnika, mentalna projekcija njegovog imaginerijuma, ona postaje ogledni prostor i ekran javnog diskursa, dispozicija socijalne aktivnosti koja se odvija u svakom trenutku i po sopstvenim pravilima. Društvo sa svim svojim nus proizvodima postaje koautor slika i radova, integralni deo Dimitrijevićevih dvodimenzionalnih predstava. Nove slike dimenzija 2h2 metra umetnik je slikao tako što je bez pripremnih radnji, bez skica i prethodno napravljenih planova, same artefakte na licu mesta kombinovao i prebacivao na platno. Skoro nesvesno, automatski boja, artefakti, linije i forme se kombinuju u zavisnosti od potrebe i situacije. Ovaj likovni amalgan korespondira sa vizuelnim zagađenjem u kome živimo, dominacijom slike, fotografije i raznovrsnog štampanog materijala koji nas proganja.
Sledeću celinu čine radovi koji su nastali intervencijom na amaterskim slikarskim delima, delima koja su pronađena na ulici ili otpadu, kupljena na pijacama ili buvljacima. Intervencijom na njima i smeštanjem u potpuno drugačiji kontekst, Dimitrijević ih prezentuje
kao svojevrsne „relikvijarne predmete“ dovodeći u pitanje pojmove kao što su kopija, original konsekventno i samo preuzimanje kao praksu. Transformišući slike i objekte koji ovim procesom gube svoj fizički i funkcionalni kontekst, ono što Dimitrijević direktno radi je postavljanje pitanja o autonomiji umetničkog dela u dobu masovne produkcije. Ti novi predmeti nisu tu kako bi smo uživali u njihovim estetskim svojstvima, oni su tu kako bi skrenuli pažnju na pomerene odnose unutar društvenog i medijskog diskursa koji sve proglašava artom a svakog umetnikom. Zadržavajući veći deo vizuelne predstave u kombinaciji sa semiotičkom intervencijom kojoj Aleksandar pribegava, menja se značenje „originalnog“ rada, stvara novi i ujedno problematizuje polje koje je u korelaciji sa tekstualnim narativom (ispisom).
Rad Slikarstvo bi mogli da okarakterišemo kao procesualan rad koji će na izložbi biti predstavljen i kao dokumentarni video rad koji je sniman tokom nastanka samog rada ali i kao artefakt. Aleksandar je na zidu svog studia naslikao gigantsku sliku veličine 2,2 sa 4,5 metra koja je svoj kratki život završila tako što ju je umetnik sastrugao i spakovao u 3 velike staklene deklarisane tegle napunjene sa oko 9 kg slikarsko/građevinskog materijala. Pored projekcije i objekata, ovaj rad će svoju manifestaciju imati i u vidu fotografije prethodnog i potonjeg stanja, vizuelnih dokumenata jednog kreativnog ali nadasve uzaludnog posla kakvo je u suštini i slikarstvo kod nas. Aleksandar ovim radom kao i čitavom postavkom problematizuje pitanje samog bavljenja umetnošću u domaćoj sredini, koja ili nema stav apropo umetnosti, ili svoja (ne)razmišljanja i poimanja savremene umetnosti vezuje za estradu i medije. Umetnik prepušten sam sebi.
Tegle sa šutom Aleksandar je u različitim situacijama i formama radio prethodne 2-3 godine. Rad Slikarstvo i po svojoj formi i po svom sadržaju problematizuje pitanje nepostojećeg, odnosno slabo razvijenog i nadasve neregulisanog tržišta za radove savremene umetnosti. Vrednost umetničkog dela se u takvim okolnostima svodi na „pijacu“ odnosno kupoprodajni proces koji se često može porediti sa prekarijatskim odnosima. Tegla puna šuta je ne estetski, ne privlačan produkt umetničkog rada i za razliku od svima poznatog i poželjnog „ulja na platnu“ kao ultimativnog građanskog komoditeta, ona sublimira i simboliše težak rad i uzaludnost bavljenja umetnošću. Sa druge strane on je umetnički stejtment, dobro promišljen i zaokružen konceptualan rad i formom i suštinom. Ovaj segment postavke obogaćen je i sa dokumentarnim video radom kojim se gestovi aproprijacije beleže kao performativna radnja umetnika.
Vera u umetnost kao proces i aktivnost koja možda ne može promeniti svet, ali koja može pozitivno uticati na pojedince, na njihovu percepciju sveta oko sebe i delatnost koja stvara i izaziva emocije i empatiju, prisutna je kod Aleksandra Dimitrijevića, u kombinaciji sa neverovatnom energijom kojom se posvećuje radu i postavljanju ključnih pitanja koja se tiču svih nas.
Aleksandar Dimitrijević, rođen u Užicu 1977. godine. Završio Akademiju Umetnosti u Novom Sadu 2004. godine, u klasi profesora Milana Blanuše i na istoj akademiji magistrirao 2010. godine. Trenutno završava doktorski umetnički projekat na istoj akademiji.
Izlagao (od 2004. godine) na 30 samostalnih i preko 150 grupnih izložbi, kako u zemlji tako i u inostranstvu. Za svoj rad je nagrađivan više puta. Njegovi radovi se nalaze u brojnim domaćim i stranim kolekcijama (Muzej savremene umetnosti Vojvodine, Kolekcija Oktobarskog salona (Kulturni centar Beograda), Telenor kolekcija, Kolekcija Rene Block, ImagoMundi Benetton kolekcija, Kolekcija grada Beograda kao i u mnogim privatnim kolekcijama ( Beograd, Rim, Los Anđeles, Amsterdam, Roterdam, Barselona, Berlin, Minhen, Hanover, Kopenhagen, Oslo, Beč…). Osnivač je Udruženja vizuelnih umetnika Užica, kao i Galerije Reflektor. Živi i radi u Užicu.
Izložba se može videti do 10. jula
